INLEIDING

Wie zijn wij?

Wij zijn Guido en Babs Klabbers-Metaal. Wij wonen sinds 2006 buiten, in de buurt van een leuk dorp genaamd Nederweert Eind. Wij zijn allebei met pensioen en we hopen nog vele gezonde jaren samen te mogen hebben. Wij wonen met onze honden in een gezellig huis, met veel grond en ruimte rondom, waar we met onze honden kunnen spelen en trainen en waar we onze handen ook graag vuil maken in de tuin. Gelukkig hebben we de tijd aan onszelf en we genieten dan ook dagelijks van het plattelandsleven. In de omgeving is veel bos, er zijn genoeg wandelgebieden. We zijn gelukkig met en dankbaar voor het feit, dat we van dit alles zo kunnen genieten.

In onze jeugd zijn we beiden met honden in het gezin opgegroeid. Guido groeide op in Utrecht, Babs in Noord Brabant. Vanaf het moment dat wij samen zijn, werkten en woonden we in de provincies Zeeland, Noord-Holland en Friesland. Tot we besloten, nog een laatste keer te verhuizen naar Limburg, naar “Het Land waar het Leven Goed is”. We hopen in goede gezondheid in het gezelschap van onze honden hier oud te worden, op deze plek op een steenworp afstand van de Belgische grens en op een half uur rijden naar de Duitse grens.

Wij hebben altijd erg genoten van het buitenleven, want wij houden van de natuur en de rust en vrijheid van het platteland. U bent welkom om bij ons en onze honden een kijkje te nemen. Neem contact met ons op via - zie contactmogelijkheden.

Hovawart reu Enormous Only the Lonely werd op 13 augustus 2016 geboren in de handen van Anna Pieczynska, in haar Kennel “Enormous” in Warschau, Polen. Als jonge pup kwam hij bij ons wonen. Hij keek de wereld in met een rustige, soevereine blik waar wij allebei direct voor vielen. Hij had als pup al een mooi lichaam, met een sterke rug belijning en een mooi gangwerk, perfecte staartdracht. Anatomisch kerngezond dus. Het resultaat van de puppytest, die Anna Pieczynska liet afnemen op de leeftijd van 6 weken leerde ons, dat hij echt alles in huis had om uit te groeien tot de hond, met wie wij graag wilden leven en werken en die wij alles konden bieden wat hij verdiende. Omdat Warschau niet bepaald naast de deur ligt, stuurde Anna ons wekelijks al massa’s foto’s van het O-nest, zoals ze bij al haar nesten doet. Ze heeft duizenden foto’s op haar website www.hovawart-pl.com staan, van alle pups die zij heeft gefokt en van haar eigen honden die bij haar wonen en woonden.

Toen ik hem ophaalde in Warschau met de auto, maakte hij de eerste dag van mijn verblijf bij Anna direct contact. Wij hadden een onmiddellijke klik. Hij kroop in mijn armen toen Anna hem aan mij overdroeg. De lange reis naar huis doorstond hij voortreffelijk, mede dankzij de zorgen van onze zwarte Hovawart teef “Jetje”, die om veiligheidsredenen en voor de gezelligheid met mij meereisde om hem op te halen.

Wij kenden Anna Pieczynska al zo lang in 2016, al vanaf het moment dat wij onze eerste zwarte Hovawart reu Romeo Jambo Ankora Estilo eind november 2014 met de auto ophaalden in de buurt van Gdansk. Zij had zich door hoge bergen sneeuw geworsteld, om onze pup keuze te begeleiden bij de familie daar, die alleen Pools sprak. Wij kenden haar filosofie, we wisten hoe oneindig veel moeite zij zich getroost voor haar honden en haar nesten. En dat al vanaf haar 14e, toen zij haar eerste Hovawart Aggy Oldtyr kreeg. Wij hadden en hebben groot vertrouwen in haar kennis en kunde. Zij levert een buitengewone prestatie, door al sinds haar jeugd Hovawarts te fokken met steeds 0% incross in al haar nesten!! Wie doet haar dat na?

Wij noemden deze prachtige, glanzende en zeer goed gesocialiseerde pup “Meneer Janssen”, omdat wij verwachtten dat hij zou uitgroeien tot een heel mooie, rustige, “heer”- lijke hond. En hij maakte en maakt iedere dag weer onze stoutste verwachtingen waar!

Hij was al zindelijk, liep goed aan de lijn, kende de basiscommando’s en volgde ons en onze twee Hovawarts op de voet, hij wende snel aan onze gebruiken en opvoeding, ging braaf naast mijn bed (niet erin!) liggen slapen in zijn mandje en we hebben nooit een huiskennel voor hem nodig gehad. Van meet af aan verstond hij de intonaties in onze stem, van belonend, blij en uitnodigend tot bemoedigend en afkeurend. Hij pakte de kleine problemen (onze en andere grenzen) die hij tegenkwam met veel intelligentie en inventiviteit aan.

Hij groeide snel, we voedden hem op de positieve, belonende wijze op en voerden hem gecontroleerd, zodat hij niet té snel of overbelast werd, we gaven hem voldoende uren rust, en stimuleerden hem, nieuwe dingen te ontdekken. We speelden en trainden met hem, hij toonde zich moedig en stond met vier benen stevig op de grond (ook letterlijk) en groeide probleemloos en evenwichtig uit tot de prachtige hond van vandaag.

We boden hem een afwisselend programma van puppytraining tot confrontaties met vreemde dieren, objecten, verkeer, fietsers, tractors, roltrappen, stadse wandelingetjes, marktbezoeken en langzaam opgevoerde wandelingen in de vrije natuur waar hij andere honden, zwemwater en de elementen leerde kennen. Ook ging hij mee op visites of naar drukke plaatsen met veel harde geluiden. Nooit hebben we hem angstig gezien. Vanaf 16 weken verdedigde hij ons territorium al, en leerde ook snel door de goede voorbeelden van Rens en Jetje. Wát een prachtkarakter!

Tijdens de moeilijke puberteitsfase verkende hij onze grenzen opnieuw maar was niet koppig of “ineens alles vergeten’. Puberteit, ach, daar moeten ouders en kinderen doorheen, we zijn er allemaal door gerold tenslotte! Meneertje Janssen bevestigde ons ook in deze maanden in ons vertrouwen in hem. Wie vertrouwen geeft, krijgt vertrouwen terug. In ieder geval van een hond. Vandaag is hij de vastberaden, evenwichtige hond die wij als pup al in hem zagen. Hij heeft ons nog nooit teleur gesteld.

Tot groot verdriet verloren wij onze oudste reu Rens aan de vreselijke ziekte Degeneratieve Myelopathie, een slopende, erfelijke ziekte, die je hond op een onterende manier doet aftakelen. In de laatste maanden van zijn leven bejegende Meneertje Janssen onze oude Rens met veel respect, hij maakte nooit misbruik van zijn zwakte. Als Rens niet kon opstaan of gaan liggen, zeer slecht liep en sleepte met zijn voeten, begeleidde Meneertje Jansen zijn mentor Rens op de kleine stukjes die hij nog kon lopen, daagde hem niet uit en was gewoon steeds erg lief voor hem. Ontroerend om te zien. Toen wij de beslissing moesten nemen, om Rens te laten inslapen (hij was toen ruim 12 jaar) en de dierenarts hem hielp over de regenboogbrug te gaan, waren Jetje en Meneer Janssen buiten aan het spelen. Toen Rens was overleden riepen we hen binnen en ze bleven samen ruim drie kwartier bij hem liggen, roken aan hem en bleven waken, tot ze een voor een door de open deur naar buiten gingen en hun spel weer opnamen. Onder de omstandigheden vonden wij dit een mooi honds afscheid. Zo jong zijn en dan al zoveel respect tonen voor een oude, zieke ‘vaderhond’… Wij kregen met de dag meer respect voor zijn schitterende karakter.

Kijk ook in hoofdstuk Enormous Only the Lonely - De karakteristieken van Enormous Only the Lonely.

EEN LEVEN LANG MET HONDEN.

Als kind hadden wij zoals gezegd allebei al honden in onze gezinnen. Ze zijn niet weg te denken in ons leven. Nog heb ik een duidelijke herinnering aan mijn kleine zusje in haar wieg, met naast zich onze teckel, om haar warm en rustig te houden. Na school ging ik altijd eerst uit wandelen met onze honden, Guido bleek dat ook zo te hebben gedaan tijdens zijn jeugd thuis. In onze roerige jaren, waarin we op kamers woonden, studeerden en werkten en onze wilde haren moesten kwijtraken, hadden we natuurlijk geen honden. Maar vanaf het moment dat wij ons samen settelden, hadden wij al een hond. Toen hij overleed probeerden we het zonder hond. Dit korte ‘hondloze’ tijdperk was geen succes!

Aan het strand, voorjaar 1976. De mooie blonde Hovawart reu Pascha van mijn buren met zijn kleine zwarte vriend Pico, mijn jongste zoontje en ik (26). Dit was een erg mooie, goed gebouwde Hovawart met een subliem karakter. In het echt was hij iets blonder (heel oude foto!).

Wij kregen al snel een Beagle, trouwden in 1987 en deden elkaar een tweede hond ‘cadeau’. We gingen aan het werk met Beagles, eerst een, toen twee, toen drie en toen… bleken we samen voorgoed ongeneeslijk besmet met het hondenvirus. We behaalden veel show- en werksuccessen met onze kleine Beaglemeute, maar we realiseerden ons eind 90-er jaren wel, dat werken met zo’n stel gepassioneerde jachthonden echt iets is voor jongere mensen.

De tijd vloog, als opgejaagd door stevige rukwinden. Vanwege gezondheidsperikelen van ons beiden besloten we, op zoek te gaan naar een rustiger ras en wel naar de ideale Hovawart. We hadden geen fokaspiraties meer, we zochten een stabiele, mooie Hovawartreu. Mijn tweelingzoons groeiden als peuters op met onze buurhond, een schitterende, zachtaardige blonde Hovawartreu. Hij kroop iedere dag onder de heg door om mijn kindjes te knuffelen. Ze vielen soms tegen hem in slaap. Hij gaf ze rust en ik voelde me veilig met hem bij mij. Ik heb half Europa afgezocht via Hovawartverenigingen, via talloze fokkers-websites op internet en op tentoonstellingen en langs de lijn bij Hovawartkeuringen. Ik vond maar niet, wat ik zocht.

Na een half jaar echter, zag ik een foto van een zwarte, majesteitelijke zwarte reu. Ik was al lang afgestapt van het idee, ooit een ideale blonde reu te zullen vinden en het maakte me niet eens meer zoveel uit, black & tan, blond of zwart. In deze reu zagen wij beiden eigenschappen die onze harten een sprongetje deed maken: Zijn eigenaars hadden een telefoonnummer… én een E-mailadres… en dus pakte ik de telefoon. We werden uitgenodigd bij hem thuis en hij had een nest verwekt, met daarin een kloon van hemzelf…. Niet direct naast de deur, in Polen nog wel, tja…

HOVAWARTS KOMEN IN ONS LEVEN.

Voordat ik verder ga, laat ik u eerst de Ras standaard voor de Hovawart lezen, die in 1998 werd vastgesteld door de FCI-landen en die nog steeds van kracht is.

Ras standaard FCI nr. 190

WAAROM EEN HOVAWART?

In de Ras standaard kunt u lezen, dat de Hovawart een edele hond is met een uitgebalanceerd karakter. Mijn ervaringen met de Hovawart, nu ruim 40 jaar geleden, waren me zo bij gebleven, dat wij inmiddels beiden verlangden naar een hond met zo’n fijn karakter en een mooi uiterlijk. Wij kijken graag naar een écht mooie hond.

We wilden niet meer zelf nesten fokken, want, fokken met honden is weliswaar een heel dankbare, fantastische ervaring, maar geeft je ook teleurstellingen en soms diep verdriet. Bovendien, opnieuw beginnen met een onbekend ras vergt tijd én ervaringen om te ontdekken, of dit grote, sterke, zwaarwegende ras waar je mee in zee wilt, ook echt bij je past. Het werd dus een reu!

WAAROM DEZE HOVAWARTS?

Omdat we verliefd werden.

Maar… wie verliefd wordt, is een beetje gek en dom en bekijkt de wereld door een roze bril. Wij wilden een al te emotionele keuze dus vermijden. Daarom bespraken we een aantal malen de voors en tegens (en maakten lijstjes onafhankelijk van elkaar), we gingen niet over twee nachten ijs, bevroegen elkaar en legden scenario’s als “Wat, als…” En “Wat, dan?” aan elkaar voor.

De zwarte pup in de buurt van Gdansk was tien minuten nadat ik Anna Pieczynska belde, opgevallen bij een andere belangstellende, maar wij mochten komen kijken. Pakten de auto en reden door een winters Duitsland en Polen helemaal naar de Oostzeekust, waar de volgende ochtend, toen ik de gordijnen van de hotelkamer opende zich een uitzicht ontvouwde om nooit te vergeten… Kaliningrad in de verte, over een halfbevroren zee…

Om 9 uur belde ik aan bij de familie en daar was Anna ook juist gearriveerd, zij had hoge sneeuwbergen getrotseerd om ons (de alleen Pools sprekende eigenaren van de pups van Ankora en Jambo) te helpen bij het maken van een verantwoorde keuze. Een fantastisch nest, en zo was de door ons als favoriet aangemerkte kleine, gitzwarte jongen ook. Met Anna kun je in het Engels praten als gelijke, ze adviseerde ons over alle aspecten en zij maakte onze keuze daarmee gemakkelijk.En zo beleefden wij de thuisreis ook met deze makkelijke, goed gesocialiseerde pup, die vol vertrouwen met ons meeliep, zijn toekomst tegemoet.We noemden hem Rens.

Romeo Jambo Ankora Estilo ("RENS“ VOOR VRIENDEN).

Na een paar jaar, toen wij al op ons huidige adres woonden, pakte ik een vliegtuig richting Polen, ditmaal naar Warschau, naar Anna thuis, want zij had voor mij de laatste kleindochter van Aggy Oldtir. En dat werd onze geliefde blonde schoonheid Pleun!

Enormous Déja Vue of Aggy (“Pleun” VOOR VRIENDEN).

Omdat we zagen aankomen, dat Rens’ leven ten einde liep, besloten we, nog een keer naar Warschau te reizen, want Anna had een wel heel aantrekkelijke pup, weer een teefje, wéér een zwarte (!) in haar E-nest. En zo kwam “Jetje” in ons leven.

Enormous Essential Evidence (“Jetje" VOOR VRIENDEN).